Paramaribo, 30 augustus 2010

Twee weken ben ik nu in het Surinaamse land en wat is het toch weer fijn om hier te zijn.
Drie jaar geleden was ik er voor het eerst, toen waren dít de eerste woorden omtrent mijn kennismaking met dit magische en fantastische land:

Zondag, 29 juli 2007: Voor het eerst voeten op vaderlandsgrond. Vlak voor de landing voel ik verdriet, blijdschap, trots en schuldgevoel tegelijk. Tranen volgen, veel tranen. Ik begrijp op dat moment niet waarom. Onderweg naar mijn logeeradres zie, hoor en ruik ik dit mooie landschap: een mengelmoes van schitterende groentinten van bomen, struiken en vogels die hun eigen lied vertolken. Straatventers staan met heerlijke waar langs de weg. Ik ruik de geuren van nootmuskaat, ananas, madam jeannets, gebakken cassave en 'n vleugje Chanel no5. Ik ben er, voor het eerst in 32 jaar; Suriname!

En ik moet zeggen in de afgelopen drie jaar ben ik al vier keer geland op de Johan Adolf Pengel International Airport, oftewel in de volksmond:  ´Zanderij´. Maar iedere keer beleef ik dít gevoel weer. Telkens als het vliegtuig zijn landing inzet na bijna negen uur vliegen (die voor mij iedere keer voorbij vliegen alsof ik een vlucht binnen Europa heb gemaakt) en ik zie de grens van de gigantische boomtoppen overgaan in een schitterende blauwe hemel met daar boven alleen nog maar meer hemel en uiteindelijke een stralende zon, denk ik: ´Ja dit heb ik gemist in de tijd dat ik in Amsterdam was!´.

Het is een opmerking die je vaker hoort maar het is echt waar, Suriname is een land dat jou direct pakt/raakt of je vindt er helemaal niets aan. Maar ik kan je garanderen; voor 90% van de reizigers die hier de ´Suriname- Zanderij ontmaagdiging´ ondergaan, zullen dat moment en de momenten daarna niet gauw meer vergeten.

Dit keer ben ik met een grote missie naar Suriname afgereist. Daarom voelt het dit keer anders dan de vorige bezoeken. Ontslag genomen van mijn baan in Amsterdam, huis verhuurd, zelfs mijn keukenrasp en WMF blikkenopener meegenomen. Nou en dat wil wel wat zeggen hoor - voor diegene die weten wat koken voor mij betekend - .
Nee, het is echt anders nu. Stichting Vrienden van Opo Doro is een serieuze stichting in de non-profit sector aan het worden en we zijn nog groeiende. Wie had dat gedacht toen ik in 2008 ging met de woorden: `Ach, ik ga naar Suriname en ik zie wel wat ik daar ga doen, in ieder geval iets voor de kinderen.´ En zie hier, twee jaar later....

Ik kan de mensen die de stichting een warm hart toedragen niet genoeg bedanken en ik blijf hopen op jullie steun, want samen kunnen wij hier zeker een verschil gaan maken!

Nu doe ik nog een beetje rustig aan, want ik wil echt goed opgeladen zijn als we straks in oktober met de kids aan de slag gaan. Dus geniet ik van de rust, de grietjebie´s (vogeltjes) die mij s´ochtends wakker zingen en het lekkere eten en vooral het heerlijke rustige tempo. Ja, ik heb mij ook al geërgerd over sommige gang van zaken hier, maar zelfs dat glijdt nu langzaam van mij af. En wat dat wakker worden betreft hier, dat is echt het mooiste moment van de dag. Ik ben geen uitslaper - in Amsterdam kon ik daar wel eens over klagen, want dan is het heerlijk om je nog even om te draaien in je warme dikke dekbed - maar hier in Su vind ik het een kadootje dat ik al rond 7u wakker ben, naar buiten kijk, vogeltjes hoor, frisse wind en al een warme zon op het gezicht, nee dan is vroeg opstaan echt geen straf...

Lieve mensen, leuk dat jullie deze missie gaan volgen -ook op www.marleenbrave.waarbenjij.nu - . Ik hoop straks met mooie verhalen in jullie huiskamer te komen.

Brasa en bosi
Marleen